Je moeder zweeg erover. Je oma? Die had het over ‘de leeftijd’ en sloeg verder haar ogen neer. Vroeger was de overgang een taboe. Punt. Maar waarom? En wat deden vrouwen toen eigenlijk als de opvliegers binnenstormden en hun taille verdween? Spoiler: geen soja lattes en yoga retreats.
De Grote Stilte
Stel je voor: het is de jaren ‘50. Je bent 50, je kinderen zijn uit huis, en plots lijkt het alsof je onzichtbaar wordt. De overgang? Daar praat niemand over. Je bent ‘in de verandering’, maar niemand vertelt je hoe of wat. Je huisarts? Die mompelt iets over ‘vrouwelijke ongemakken’ en schrijft een kalmeringspil voor.
En dan je man. Die denkt dat je gewoon een slecht humeur hebt. Want dat is wat vrouwen ‘op die leeftijd’ nu eenmaal hebben, toch? (Diezelfde man die z’n eigen midlifecrisis compenseert met een motor of een nieuwe secretaresse, maar dat terzijde.)
Hoe Ze Het Vroeger Oplosten
Niet met hormoonpleisters of gezonde voeding. Nee, je had:
- Het korset – Niets verbergt een groeiende buik beter dan een strakgesnoerde martelgang.
- Brandy in de thee – Of gewoon een borrel. Want alcohol ‘kalmeert de zenuwen’ (en je echtgenoot vond het ook gezelliger als je niet klaagde).
- Een ‘rustkuur’ – Vrouwen die het echt niet meer trokken, werden naar een kuuroord gestuurd. Lekker zweten in zwavelbaden en rusten op ligstoelen. Ook werden ze rustig in een ‘gekkenhuis’ gezet, want niemand die daar mee wilde omgaan.
- Accepteren en doorgaan – Want klagen? Dat deed je niet. Je had werk te doen en een gezin om te verzorgen. Ook hoorde dat gewoon niet bij vrouwen. Als vrouw hield je je mond stijf dicht tenzij het om te lachen was. Smile & shut up.
Grappig weetje; wist je dat vrouwen ook wel naar de psychiater werden gebracht voor hulp? Ze kregen dan een wijntje, valium en de arts hielp ze een handje met masturberen om zo te ontspannen en het libido op te krikken. Tegenwoordig kan dat niet meer. Flauw? 🙂
Van Geheim naar Revolutie
En toen kwamen wij. De Gen X-vrouwen. De generatie die niet stil blijft, die dingen wil weten, die een Google-search doet en een plan maakt. We slikken niet klakkeloos wat de dokter zegt en we accepteren geen onzin over ‘vrouwelijke ongemakken’.
Wij hebben het ook niet makkelijk. Waar onze oma’s misschien konden ‘instorten’ en drie jaar naar een kuuroord/tehuis gestuurd werden (had ik dat maar), moeten wij gewoon door. We hebben werk, soms nog jonge kinderen, ouders die zorg nodig hebben, een volle agenda en een mailbox die nooit leeg is. Even uitchecken? Droom lekker verder.
En dat is precies waarom de overgang nu wél besproken moet worden. We kunnen het ons niet veroorloven om drie jaar (of 10) te doen alsof er niets aan de hand is. We moeten functioneren – en dat gaat niet als we halverwege een presentatie een opvlieger krijgen die voelt alsof we spontaan in de hel beland zijn.
Vroeger werd de overgang doodgezwegen. Nu hebben we podcasts, boeken en ja, zelfs een hele club – De Overgang Club. Omdat wij geen tijd hebben om te zwijgen.
Tijden veranderen. Gelukkig maar.
